II. Życiorys poety
Adam Mickiewicz urodził się 24 grudnia 1798 r. w Zaosiu koło Nowogródka. W 1815 r. rozpoczął studia w Wilnie. W czasie studiów wpływ na kształtowanie się jego osobowości, poziomu wiedzy, wywarli profesorowie: teoretyk literatury Ernest Groddeck, historyk Joachim Lelewel. W 1817 r. będąc na studiach, Mickiewicz założył tajne Towarzystwo Filomatów czyli miłośników nauki, Towarzystwo Filaretów – miłośników cnoty. Stowarzyszenia te miały na celu przygotowanie młodzieży do działalności w różnych dziedzinach życia narodu pozbawionego własnej państwowości. Literackim wyrazem doświadczeń stała się wtedy „Pieśń Filaretów” oraz „Oda do młodości”.
Wielkim przeżyciem dla młodego Mickiewicza była nieszczęśliwa miłość do Maryli Wereszczakównej. Na drodze do ich szczęścia stanęły jednak różnice społeczne i majątkowe.
Wielkim przeżyciem dla młodego Mickiewicza była nieszczęśliwa miłość do Maryli Wereszczakównej. Na drodze do ich szczęścia stanęły jednak różnice społeczne i majątkowe.
Wielki wpływ na Mickiewicza miał jego wczesny kontakt z folklorem. Przyszły poeta nieustannie wzbogacał znajomość ludowych polskich i białoruskich pieśni, baśni, podań i obrzędów. Literackim owocem stały się utwory: „Ballady i romanse”, „Dziady” część II i IV oraz „Grażyna”.
W 1823 r. władze carskie wykryły organizacje filomackie. Mickiewicz został aresztowany. Więzienie, proces i zesłanie to kolejne etapy życiowych doświadczeń romantycznej biografii poety. Z Wilna najpierw wyjechał do Petersburga, a następnie do Odessy i Moskwy. Tu zetknął się z rosyjskim życiem literackim i spiskowym. Zaprzyjaźnił się z literatami spiskowcami: Kornałijem Rylejewem, Aleksandrem Bestuzewem, a także z Aleksandrem Puszkinem i innymi. Bywał w salonach rosyjskiej elity intelektualnej. W 1825 r. odbył wycieczkę na Krym, gdzie miał okazję zetknąć się z kulturą orientalnym i egzotycznym krajobrazem. Wszytko to wpłynęło na poszerzenie jego wyobraźni i wrażliwości literackiej. Z bliska także mógł obserwować potężną machinę carskiego despotyzmu. W warunkach rosyjskich Mickiewicz dojrzał ideowo i ukształtował się jako romantyczny poeta narodowy. Przymusowe oddalenie od kraju oraz długie podróże pogłębiały w nim poczucie wyobcowania i samotniczej „misji patriotycznej”.
|
|
Doświadczenia okresu rosyjskiego zaowocowały takimi utworami jak „Sonety krymskie” (1826), „Konrad Wallenrod” (1828). W maju roku 1829 poecie udało się opuścić Rosję i rozpocząć prawie dwuletnią wędrówkę po Europie. Z Petersburga trasa prowadziła do Hamburga i Berlina, gdzie słuchał wykładów Hegla. Dalej zwiedzał Karlove Vary. Wcześniej udał się do Drezna i Pragi gdzie spotkał się z czeskim poetą Vaclavem Hanka. Następnie udał się do Weimaru, gdzie odbył słynną wizytę u Goethego.
|
Dalsza trasa prowadziła przez Bonn, Szwajcarię, przełęcz Slungen – do Wenecji, Florencji i Rzymu. Tu przeżył poeta kolejną miłość do hrabianki Ankwiczówny. Kolejne etapy podróży to Neapol, Sycylia, a potem Genewa gdzie spotkał się z Zygmuntem Krasińskim, stąd odbył wycieczkę w Alpy i z powrotem wrócił do Rzymu. Tu też dotarła do niego w grudniu 1830 r. wiadomość o wybuchu powstania w Warszawie Na tę wiadomość Mickiewicz zdecydował się wracać do ojczyzny z zamiarem przyłączenia się do powstania. W czerwcu 1831 r. przybył do Paryża a stąd pod przybranym nazwiskiem Adam Muhl został skierowany przez Legację Polską - przedstawicielstwo rządu powstańczego - do Warszawy.
|
Tęsknota za ojczyzną, upadek powstania listopadowego, chęć ucieczki od kłótni Polaków na emigracji na temat przyczyn upadku powstania, tęsknota do lat dziecięcych i nade wszystko miłość do ojczyzny, zaowocowały powstaniem największego dzieła wieszcza - epopei narodowej "Pan Tadeusz". Utwór powstawał w Paryżu w latach 1832 – 34 i początkowo miał być znacznie krótszy. Dwanaście ksiąg zostało ostatecznie ukończonych i wydanych w 1834r. Krytyka literacka i czytelnicy przyjęli książkę chłodno, z dużą nieufnością. Tryumf wielkiej epopei miał nastąpić dopiero po latach. |
|